Vandaag overleed Remco Campert op 92-jarige leeftijd.
Ik hou van zijn lichte toon en van zijn aandacht voor schijnbaar onbelangrijke dingen.
Er staat een mooie foto van Campert in de krant. Hij is daar nog maar 38.
Naar die foto teken ik in mijn schetsboek dit portret.
Wie de foto in 1968 maakte kan ik niet achterhalen.
Dit is een digitale bewerkingen van de tekening.
Uit Campert’s debuut Vogels vliegen toch (1951) komt dit gedicht.
credo
ik geloof in een rivier
die stroomt van zee naar de bergen
ik vraag van poëzie niet meer
dan die rivier in kaart te brengen
ik wil geen water uit de rotsen slaan
maar ik wil water naar de rotsen dragen
droge zwarte rots
wordt blauwe waterrots
maar de kranten willen het anders
willen droog en zwart van koppen staan
werpen dammen op en dwingen
rechtsomkeert
Deze is uit 2015.
papier
nog een woord meer woorden
en nu is het een regel
nog meer regels en nu is het
een gemaakt gedicht
vliegtuigen
laten hun sporen na in de lucht
die worden gewist in de wind
dan is de hemel weer volmaakt egaal
en kan het opnieuw beginnen
