Weet je nog dat ik vertelde hoe leuk het is om elke zondag een zeer kort verhaal van A.L. Snijders in de mail te ontvangen? Dat zijn zulke prachtige verhalen. Vaak gaat het over ogenschijnlijk kleine dingen.
Op 15 oktober viel deze in de bus, hieronder kun je het lezen.
Voor een keer een tekst die ik niet zelf heb geschreven. Ik zet er een passende foto bij. Die is wél van mezelf.
Van de liefde bezeten
‘Als het goed weer werd, nam mijn vader mijn broer en mij graag mee op lange wandelingen. Een van onze lievelingswandelingen leidde naar Ormesson. We liepen dan langs de Morbras, een rivier van een meter breed, die door velden stroomt en waar bloemen groeien die men nergens anders vindt en waarvan ik de naam vergeten ben.’
Dit zijn prachtige zinnen, vooral door die rivier van een meter breed en bloemen waarvan de naam vergeten is. Ik ben blij dat ik niemand hoef uit te leggen waarom dit prachtige zinnen zijn. Ze zijn geschreven door Raymond Radiguet. Ik heb zijn roman Van de liefde bezeten ooit op de middelbare school gelezen en daarna uit het oog verloren. Vanmorgen hervonden in een kist op zolder, waar ik zoals elke ochtend rondkeek. Het liefst ben ik er als het regent. Het dak was de laatste veertig jaar lek, maar sinds kort ligt er een nieuw waterdicht dak op het huis, wat me zo’n onbeschrijflijk gevoel van tevredenheid geeft dat ik iedere dag begin met een bezoek aan de zolder. Dat er een nieuwe rechtse regering komt, dat er in Amerika een krankzinnige aan de macht is, dat de permafrost smelt, ik ontken niet dat het verontrustend is, maar voor mij persoonlijk is het nieuwe dak belangrijker. En daar komt dan nog bij dat ik vanmorgen de roman van Raymond Radiguet heb teruggevonden. Ik ga hem vandaag in één adem uitlezen, ik ben benieuwd naar mijn smaak van vroeger.
