Tien jaar geleden werd ik parttime postbezorger. Ik kon het perfect combineren met mijn werk als grafisch vormgever. Als zzp-er zat ik voornamelijk binnen achter een beeldscherm. Nu kon ik elke middag ook een paar uur buiten aan het werk.
Heerlijk fysiek werk. Fietsen met zware bepakking, veel lopen.
Mijn conditie ging vooruit en mijn humeur ook. De sportschool zegde ik op.
Kilometers legde ik af, in alle weersomstandigheden.
De seizoenen beleefde ik intens.
De stad waar ik net naartoe was verhuisd leerde ik goed kennen.
Onderweg had ik korte gesprekjes met allerlei mensen maar ik kon tijdens het werk ook mijn gedachten laten gaan.
En ik genoot van wat ik beleefde en van wat er allemaal te zien viel.
Na acht jaar werken voor de post kreeg ik een voetprobleem dat uiteindelijk chronisch bleek te zijn.
Post bezorgen ging niet meer, dat was even slikken.
Vandaag staat er in de krant een reportage van Bart Jungmann, een journalist die na 40 jaar postbezorger werd.
Mr. Postman verkent het nieuwe normaal.
Aanleiding is werken in de anderhalvemetersamenleving. Dit verhaal is een feest van herkenning.
De foto van de Postnl fietstassen is van Jaap van den Beukel.
Alle andere foto’s zijn van mij.