Laat ik vandaag eens een stukje maken over mijn vuurtje, dacht ik toen ik deze column van Paulien Cornelisse las. Zelf heb ik sinds kort namelijk ook een nepvuur in huis. Af en toe staar ik genietend in de vlammen, die vergezeld worden door fijne knapperige geluidjes.
Na tien jaar in volle tevredenheid zonder tv te hebben geleefd heb ik er onlangs een aangeschaft. Het lange tv-loze bestaan kwam simpelweg doordat ik er geen behoefte aan had. Waarom nu dan wel? Eigenlijk omdat ik ’s avonds wel eens ontspannen op de bank wil hangen.
De meeste tijd in de woonkamer breng ik door aan tafel en bureau, omdat ik altijd van alles aan het doen ben: tekenen, lezen, foto’s bewerken. Maar ik wil ook wel eens niks doen. Nou ja, kijken dan. Of in een vuurtje staren.
Lineair tv kijken doe ik nog steeds niet, streamen wel. Het eerste waar ik op mijn nieuwe scherm naar keek: Watch the sound.
Want ja. naar geluid kun je ook kijken, heerlijk hangend op de bank.
Samen met iemand op de bank een film kijken kan nu ook, gezellig. Mijn achtjarige logee en ik deden dat in de herfstvakantie.
We genoten samen van de film van een lievelingsboek: Het betoverde land achter de kleerkast.
Overigens heb ik nog een nepvuurtje in huis, of eigenlijk een nepvlammetje. Maar deze is niet nieuw, ik heb hem al een jaar of dertig. Hij is van hout, brandt nooit op en is 100% geurloos.
