Een paar weken geleden begonnen ze te vallen, de acaciapeulen.
Ik had me er al op verheugd want ik vind het zulke wonderlijke, fascinerende dingen.

Deze herfst wilde ik ze eens echt goed fotograferen. Ik ging ze dus verzamelen.

Als ze nog vers zijn, net van de boom, zijn ze roodachtig of geelachtig. Dat hangt af van de acaciasoort.
Laat je ze een paar weken in huis drogen dan gaan ze op leer lijken en krijgen ze een diep bruinrode kleur.

Terwijl de peulen lagen te drogen dacht ik er af en toe al aan hoe ik ze zou fotograferen. Het leek me nogal een lastig onderwerp.

Hier zie je trouwens zo’n acacia.

Er zitten nog wat vasthoudende peulen in.

Op een morgen ging ik er dan echt mee aan de slag.
Statief klaargezet op een strategisch punt met goed daglicht.  Een paar geschikte achtergronden uitgezocht.

Al snel bleek het inderdaad een lastig onderwerp te zijn. Je kunt het natuurlijk gewoon sec vastleggen maar daar is niet zo veel aan. Het moet iets bijzonders worden. En dat viel me niet mee.

Eerst nog maar eens een koffiepauze.

Hoe komt het nou dat ik het dit zo moeilijk vind?
Waarschijnlijk heeft het ermee te maken dat één peul zo weinig body heeft.  En een heleboel bij elkaar levert al gauw een rommelig beeld op. En dat dwarrelige is nogal druk voor iemand (ik) die van minimal houdt.

Vlakbij het raam krijgt de kleur ineens een donkerblauwe gloed. Wel een mooi contrast met de oranje ondergrond.

Spelen met de schaduw. En ook een complementair contrast maar dan andersom.

Een overlay in zwart-wit.

Ja, als je dan toch aan het fotoshoppen bent…

Het is toch nog wat geworden, al ben ik niet supertevreden. Het zelfportret is per ongeluk wel aardig geworden en die met de kop koffie is mooi van licht.
Wel een leerzaam project geweest! En nu ga ik een paar acaciazaden in de grond stoppen. Kijken wat er van komt.

>>>