De Volkskrant bestaat 100 jaar. Om dat te vieren staat er elke week een interview met foto in de krant met een 100-jarige Nederlander. Die sloeg ik eerlijk gezegd altijd over maar pas heb ik ontdekt hoe bijzonder deze verhalen zijn.
De portretfoto’s vind ik ook fascinerend. Ik kreeg zin om die doorleefde gezichten te tekenen.

Vandaag een selectie van de schetsen, vergezeld door teksten uit het interview die me bijbleven.
Dat ze twee aan twee staan heeft geen betekenis. Op een na zijn alle personen alleenstaand.

Flip (100), musicus en psycholoog.
Eet ’s morgens altijd brinta. Was als kind verlegen en is dat altijd gebleven. Bach is zijn lievelingscomponist.

Selma (100), verzetsstrijder: ik geloof dat honderd worden vooral genetisch bepaald is.
Werd in 2020 beroemd door haar boek Mijn naam is Selma.


Ali (100), werkte tot haar pensioen op kantoor van een porseleingroothandel en houdt niet van kinderen. Ik ben geen zeurpiet en heb altijd gezond geleefd maar neem wel af en toe een advocaatje.

Manci (100), coupeuse, vluchtte in 1956 met haar familie vanuit Hongarije naar Nederland. Ik voel mij helemaal niet oud. Ik drink elke dag twee glaasjes wodka.


Johannes (100), horlogemaker en opticien, een sensitieve en blijmoedige man. Acceptatie helpt om met problemen te kunnen omgaan. Het is jammer als iemand op je tenen staat, dan roep je ‘au’ en dat is dat.

Mies (100), econoom, einzelgänger. Had haar hele leven een getrouwde minnaar, die twee jaar geleden is overleden. Was vroeger lid van de VVD, maar stemt nu PvdA. De VVD laat de mensen die het moeilijk hebben aan de kant staan.


Mathilde (100, werkte samen met haar man in hun huisartsenpraktijk. Het is een kwestie van gewoon doorademen, dan gaat het vanzelf. Ik heb veel aan sport en seks gedaan, dat is heel gezond.

Siena (100) heeft acht kinderen grootgebracht. Haar vier dochters kochten het voormalige dorpscafé en maakten er een kleinschalig woonzorgcentrum van waar Siena nu woont. Ik ben mijn hele leven maar één keer ziek geweest en dat ging vanzelf weer over.


Julia (100), cosmeticaverkoopster, groeide op in een welvarend gezin. Doordat haar man ernstig ziek was werd ze op haar 44ste kostwinner. Vond haar werk in de cosmetica heerlijk en bleef werken ook nadat haar man beter werd en weer aan het werk ging. Vindt het helemaal niet erg om ouder te worden. Het valt toch best mee hoe oud ik eruit zie?

Wim (100), vertegenwoordiger, speelt piano. Doet nog steeds boodschappen op de fiets. Zou het liefst een half jaar naar Engeland gaan om de taal te leren. Het ergste wat je kan overkomen is dat een ander bepaalt hoe je moet leven.


Jan (100), zeeman, heeft jaren met zijn gezin in Mexico en Colombia gewoond. Hij leest de krant, denkt na, doet boodschappen met Elly, zijn vrouw (93) en speelt jazzliedjes op de piano. In mijn werkkamer bouw ik poppenhuizen en modelschepen. Alle schepen waarop ik als stuurman heb gevaren heb ik nagemaakt. Mijn vrouw schildert graag, wij zijn al 71 jaar samen.

Puck (100), voormalig revueartiest, leidde een avontuurlijk leven, heeft altijd al haar kleding zelf gemaakt, ook het blauwe Chanelpakje dat ze vandaag draagt. Het beste is om alles te nemen zoals het komt, en niet overal tegenin te gaan. Anders heb je nooit rust. Je kunt niet alles veranderen, ook je naasten niet.

Tekeningen
Alle portretten tekende ik op papier. Daar maakte ik foto’s van die ik op de computer heb ingekleurd.
Ik pretendeer geen geweldige portrettekenaar te zijn, heb er gewoon veel plezier in.

Boek
Ruim veertig interviews van Marjon Bolwijn en foto’s van Aurelie Geurts zijn gebundeld in Levenslessen van 100-jarigen