Heb je ook wel eens het gevoel dat er de laatste tijd zo veel mensen overlijden? Oorlogen en geweld buiten beschouwing gelaten hoor. Ik bedoel individuen die je ‘kent’. Het gevoel heeft denk ik meer te maken met mijn leeftijd (hoe ouder hoe meer mensen je kent, hoe groter de kans dat ze dood gaan) dan de realiteit.
Deze inleiding vanwege Roberta Flack die in februari op 88-jarige leeftijd overleed.
Ja, maar dit blog gaat over beeld en welk beeld heb je hier dan bij?
Nou toen ik het hoorde zag ik meteen een elpeehoes voor me. First Take, een van de beste aankopen die ik lang geleden deed op elpeegebied.
Kijk, zo zag de hoes er officieel uit.
En dit is mijn hoes, ontdek de verschillen :)
Toen ik destijds thuiskwam met mijn aanwinst ging ik hem natuurlijk meteen draaien. En wekenlang op repeat, zo mooi. De hoes zette ik rechtop naast de platenspeler zodat ik hem kon zien. Prachtige foto maar waarom had vormgever Stanislaw Zagorski een knalgele rand bedacht? En dan die lelijke letter. Ik vond het echt niet kunnen en kwastte er meteen zwarte verf over. Ziezo.
Alleen, het was plakkaatverf en dat hecht niet permanent. Dus er kwamen krassen en weet je wat? Nu vind ik dat juist wel aardig. Tand des tijds.
Als ik de hoesontwerper was geweest zou ik zoiets hebben gemaakt.
Atlantic Records koos in 1969 waarschijnlijk voor kleurenfoto, gele rand en hip lettertype opdat ook popliefhebbers en niet alleen jazz mensen de plaat zouden kopen.
Op de achterkant een aardige tekst van Les McCann en keurig alle credits vermeld.
Laten we nog even inzoomen op deze geweldige foto van fotojournalist Kenneth Heinen. Het licht is precies goed, de sfeer, de focus van de muzikanten, uit alles spreekt authenticiteit.
En check Ms Flack’s jurk, dan weet je waarop ik dit plaatje heb gebaseerd.
Terwijl ik dit stukje maak heb ik First Take opstaan.
De eerste track, protestsong Compared to What, is meteen fantastisch en raakt ook nu weer.
Wel treurig dat de tekst ruim 50 jaar later superactueel is.
