Op een zonnige januarimiddag zie ik mijn schaduw op de muur.
Ik maak wat foto’s.
De laatste tijd ben ik bezig met double exposure. Letterlijk: dubbele blootstelling, als fotografische term: dubbele belichting.
Het is vrij simpel, je maakt twee foto’s en voegt ze samen. Dat ga ik ook doen met deze selfies.
Deze recente foto’s kies ik uit, ze lijken me geschikt voor dit project.
Nu is het een kwestie van combineren, schuiven, draaien en spelen met kleur en licht.
De ene combinatie is geslaagder dan de ander. Dit silhouet met het boompje is een sterk beeld met goede kleuren.
Deze met de ijsbloemen is maar een vaag plaatje.
Te donker, viezig.
Om deze dramatiek moet ik wel lachen, te duister naar mijn smaak, iets voor een mystery boekcover.
Deze past me beter, een rustig sfeervol beeld met bescheiden kleuren.
In dit blog komen niet veel foto’s van mensen voor. Toch zou ik graag meer portretten maken. Dat is een vak apart in de fotografie. Ik vind het ook nogal intensief omdat je niet meer alleen met jezelf te maken hebt.
Het publiceren van portretten vind ik ook een lastig ding.
Het werk gaat dan eigenlijk over twee personen, de fotograaf en de geportretteerde.
Vandaag zag ik een documentaire over de Nederlandse fotograaf Koos Breukel: Het oog dat voelt
Ik hou erg van zijn werk, het zijn vooral portretten. Het is verwant aan het werk van de Belgische fotograaf Stephan Vanfleteren, die ook in de film voorbij komt.
