Ik kon niet naar buiten.
Het herfstproces ging gewoon door zonder mij.

Maar vandaag kan ik eindelijk na drie weken toch nog iets meepakken van de transformatie.
Ik ben in het dorp waar ik zelf lang heb gewoond.

Waar de mooiste bomen van het dorp staan weet ik dus precies.
Op deze ansichtkaart uit de vorige eeuw zie je er rechts een klein stukje van.

Toevallig ben ik vandaag al heel dichtbij deze plek. Ik hoef alleen de laan maar over te steken.



Tussen de beuken door loopt een wandelpad.



Er liggen al veel bladeren op de grond.



Maar ik kijk vooral omhoog. Gelukkig zijn de takken nog niet kaal.



Al zal het het bij sommige bomen niet lang meer duren.