Het ging sneeuwen.
En het bleef sneeuwen.
Uren achter elkaar.
In het donker voor mijn huis zag dat er zo uit.
Behalve een paar verlichte ramen en vage bomen zie je vooral heel veel sneeuwvlokken.
Dit was het eerste serieuze pak sneeuw van het seizoen. De volgende dag gold meteen voor het hele land code rood.
Mensen gingen thuis werken in plaats van de weg op. Als je toch moest kwam je onherroepelijk in eindeloze files terecht. Of je zat vast op een of ander station omdat de treinen het niet meer deden.
Zelf hoefde ik nergens naar toe, kon volop kon genieten van wat ik zag. De eerste sneeuw!
De sneeuwvlokken lichten prachtig op door de straatlantaarns.
De eerste sneeuw ben je toch weer verrast hoe betoverend het is. Hoe mooi het is, hoe schoon alles lijkt, hoe de geluiden dempt. Hoe de wereld buiten er ineens compleet anders uitziet.
De sneeuw is niet overal en dat zorgt voor heldere contrasten. Zoals hier bij het Kanaal.
En in het park.
Zonder sneeuw zie je een boom als geheel maar nu is elk afzonderlijk takje geaccentueerd.
Omdat ik van experimenteren houd, ging ik het omdraaien; wit wordt zwart en vice versa.
Sneeuwvlokken zijn inktspetters geworden.
Veel foto’s van de eerste sneeuw ook op Instagram.
En iemand plaatste daar deze quote bij van Lady Bird Johnson:
‘When I no longer thrill to the first snow of the season, I’ll know I’m growing old.’
