Bij mij in de buurt wordt gesloopt.
Wat die klaproos daar mee te maken heeft? Dat komt straks.
Een stel oude portiekflats moeten weg.
Ik vind het altijd heel interessant om te zien hoe zo’n grote machine hele happen neemt uit plekken waar mensen hebben gewoond. Je ziet ineens het binnenste van de huizen. En na een tijdje is er niks meer van over.
Ik ging dus naar die plek om te fotograferen.
Dat was nog best lastig want er staan hoge hekken om heen.
En het terrein ligt vlak aan de weg. Waar auto’s rijden.
Bewoners hebben ooit hun best gedaan er iets van te maken.
Met kleuren en muurschilderingen.
Wat er straks van overblijft zijn stenen op een hoop.
Door de hekken kon ik niet dichtbij komen om details te fotograferen.
En dat is toch wat ik het liefste doe.
Keer op keer merk ik dat ik niet goed ben in dingen op grote afstand vastleggen.
Zoals natuur. Of in dit geval een sloopterrein.
Ik vind het gewoon leuker om met mijn neus (en lens) ergens bovenop te staan.
En dus liep deze sloopfotosessie daar op uit: datgene fotograferen waar ik wel dichtbij kon komen.
Zoals die klaproos.
En de klimmende winde aan het hek.
En de letters op de puincontainers.
En roest.
Conclusie: ik ben een waardeloze reportagefotograaf.
Gelukkig is dat ook niet mijn ambitie.
